Blog van 'n conflictbevrijder

Elke dag is een strijd voor Tahira. Ze voelt zich verscheurd tussen haar liefde voor Raphaël, de CEO van het bedrijf waar ze werkt, en de ongemakkelijke waarheid van zijn bestaande huwelijk. Haar hart is zwaar van de belofte die hij haar maakte, maar die onvervuld blijft. Een belofte van een leven samen.  

Ze heeft de relatie tijdelijk 'on hold' gezet, zodat Raphaël zijn huwelijk in rust kan afronden en ze over een poosje samen vanuit een gezonde situatie kunnen beginnen. Maar Tahira voelt zich vertwijfeld. Zeker, hij wil haar nog, dat laat hij haar op een bijna vervelende manier merken, maar waarom zet hij geen stappen? Is het een illusie? Tahira bungelt. En toen hoorde ze ook nog in de wandelgangen dat hij met een collegaatje van haar gezoend zou hebben, Hoe kon hij?! 
Of... zou het wel waar zijn?

Wanneer Tahira naar me toe komt, zie ik meer dan alleen haar verdriet. Ik zie de eenzaamheid van iemand wiens stem gesmoord is in de geheimhouding van een relatie die ongelooflijk veel voor haar betekent. Waar ze bij wijze van spreken over van de daken zou willen schreeuwen, maar wat niet kan. Pijnlijk! Maar ik zie ook haar veerkracht. Iets in haar ogen dat smeekt om verandering. Het duurt te lang. Ze wil deze pijn niet meer. Maar haar liefde gaat zo diep. 'Onvoorwaardelijk', had ze tegen hem gezegd... 

We gaan samen op een reis van zelfontdekking, waarin ze leert om haar situatie niet als een onontkoombare tragedie te zien, maar als een kans voor persoonlijke groei.

Tahira ontdekt een pijnlijk patroon: de diepe emotionele band die ze met haar afwezige vader had, wordt weerspiegeld in haar relatie met Raphaël. Dit inzicht helpt haar om een lang stilgezwegen wond te helen en het gesprek met haar vader aan te gaan, een stap die haar gek genoeg (maar niet heus) de ruimte geeft om te genezen van haar liefdesverdriet.

Naarmate we verder gaan, beginnen de contouren van Tahira's authentieke zelf weer naar voren te komen. Ze neemt innerlijk steeds meer afstand van Raphaël, zowel emotioneel als fysiek. Ze vraagt om een overplaatsing naar een andere stad en gaat het gesprek aan met Raphaël, in aanwezigheid van HR. 

Deze stappen resulteren in een krachtige transformatie. De zonnige Tahira, die onder de last van haar gevoelens was verdwenen, begint weer te stralen. Ze leert haar gevoelens te omarmen en te gebruiken als brandstof voor haar persoonlijke groei.

Het effect van Tahira's transformatie straalt ook uit naar haar omgeving. Raphaël beloofde in het gesprek waar het hoofd HR bij zat om hulp te zoeken voor zijn problemen, en maakte afspraken om hierover in afstemming te blijven met HR. De organisatie was Tahiria tuurlijk enorm dankbaar hoe ze dit voor hem, maar ook voor zichzelf opgelost had. 

Het hele 'verhaal' heeft zo'n 4 maanden geduurd. Momenteel, 2 maanden later, gaat het ontzettend goed  met Tahira. Haar verhaal is er een van hartzeer, maar ook van overwinning. Door  door de diepten van haar verdriet te navigeren, heeft ze niet alleen haar eigen leven veranderd, maar ook een impact gehad op degenen om haar heen. Wat mij betreft dient haar verhaal als een krachtige herinnering aan de mogelijkheid van heling, de kracht van zelfliefde, en de pracht van persoonlijke groei.

Wat hou ik toch mijn werk:)

aleXandra 

Gerelateerde artikelen
Blog: Zelfliefde is niet egoistisch!, 2018
Blog: Drie voordelen van zelfliefde, 2020
Blog, Stel je hebt een vreselijke manager... 10 tips, 2020

Mensen die liefhebben geven.

Ja toch?

Nee.

Niet per se.

Al zit er héél veel goeds in geven!

• Mensen vinden je aardig
• Het maakt gelukkig een ander te helpen (is wetenschappelijk aangetoond)
• Wie makkelijk geeft, ontvangt vaak ook makkelijker
• Je bouwt goed karma op

Dat is meer dan genoeg reden om vooral door te blijven gaan met geven!

Alleen zit er wel een addertje onder het gras:
het moet wel van de juiste plek komen!

En dat is je hart.
Vanuit een plek van onvoorwaardelijkheid èn mogelijkheid

En dus niet vanuit angst,
of schuldgevoel,
of verplichting,
of berekening,
of tekort (aan tijd, middelen, liefde) …

Met geven vanuit een negatieve bron, zoals hierboven genoemd
doe je niet alleen jezelf tekort
maar ook de ander

Want, om het maar even 'liefdogenloos' te zeggen:

• De ander voelt het gewoon, als het ongemeend is, of eigenlijk niet kan. Dat kun jij met tekst wel weten te verhullen - en daarmee kun je iemand inderdaad op een verkeerd been zetten - maar ons aller gevoel pakt méér op, dan tekst alleen…
• Je doet iets onzuivers in de relatie, wat tot scheefgroei leidt
• Van een vals zelfbeeld en vals imago wordt niemand gelukkig
• Geven vanuit een negatieve bron maakt niet gelukkig, maar moe, overprikkeld en ongelukkig 

Je bent lief!
Daar hoef je helemaal niets voor te doen.
Gewoon jezelf zijn is genoeg.
Wat zeg ik? Jezelf zijn is méér dan genoeg: het is zoveel leuker en fijner en eerlijker en pakt zoveel beter uit op termijn!
De ander iets gunnen – van binnen een ja voelen - vanuit je liefde voor die ander, gaat prima samen met nee zeggen tegen incidentele verzoeken
Elk rechtschapen mens gaat daar hooguit even, maar niet heus teleurgesteld over zijn!
Elk rechtschapen mens wil ook het beste voor jou.

Met geen nee durven zeggen doe je echt NIEMAND een plezier
Alleen de mensen die niet heus om je geven
Het is een verkeerde gedachte dat mensen jou aardig vinden omdat je doet wat zij van je willen
Je creëert er juist dat mee, wat je - denk ik - absoluut niet wil, namelijk

• Vermoeidheid en overprikkeldheid
• Ongelijkwaardige relaties
• Een laag zelfbeeld
• Misbruik
• Overbelasting
• (Innerlijke) conflicten
• spanningsklachten

Maar voor sommigen is het probleem van geen nee kunnen zeggen héél weerbarstig
En lukt het niet dit bij te sturen, op basis van de wil alleen
Ze hebben letterlijk geen grip op hun grenzen

Als dit bij jou zo is, nodig ik je hierbij uit om deel te nemen aan de ééndaagse re-Treat Grip op Grenzen

Vanuit mijn hart: je bent zo welkom!

aleXandra

Gerelateerde artikelen
Blog: Grenzen stellen en de moederwond, nov 2020

Blog: Grenzen stellen een sprookje?, feb 2021

Blog: Meebewegen, of grenzen stellen, feb 2015

Laten we het eens hebben over (innerlijke) conflicten en pijnklachten...
Oftewel: stress.   
Met welke vaardigheid worstel jij dan feitelijk bewust of onbewust?
Ik weet het wel...

Met grip op je grenzen. 

As simple as that. 

Ja, dat zou fijn zijn hè, grip op je grenzen?

Klinkt ook zo lekker makkelijk en duidelijk. 
Maar moeite met grenzen stellen zit diep, heel diep. 

Want het probleem is, dat je ze niet (op tijd) voelt.
En dan kun je ze ook moeilijk stellen. 
En ga je vanzelf dingen doen die je niet wil.
En blijf je in relaties die jou niet steunen, niet voeden, niet gelukkig maken.
Totdat het mis gaat.

Je raakt in een crisis.
Een burnout, een conflict op je werk, een scheiding, misschien wel een véchtscheiding.
Allemaal niet leuk nee. Het is zwaar, negatief.
Je begint behoorlijk aan jezelf te twijfelen.
En hebt daarbij ook nog eens allerlei fysieke klachten.
'Spanningsklachten', zei de dokter.

Nou, daar wil je wel van af.
En dus loop je nu al een poosje bij de fysio (of de cardioloog, of bij een MDL-arts).
Maar desondanks wil het herstel nog niet zo vlotten.

Wel weet je nu waardoor het allemaal komt, dat jij pijn hebt.
Want er zijn foto’s en echo’s en MRi’s gemaakt en ja, de slijtage en afwijkingen die daarop te zien zijn verklaren de klachten.
Maar daarmee ben je er nog niet vanaf.

En dus ben je nu bezig met gezonder leven: meer bewegen, anders eten, meer ontspannen, vroeger naar bed. 

Dat probeer je althans. 
Herkenbaar?
Heel goed.

Maar jee, wat is het moeilijk!
Ook al omdat je ook mentaal niet zo lekker in je vel zit.

Want het is wel veel allemaal.

Gelukkig heb je via de huisarts gesprekken met een psycholoog kunnen regelen

waardoor je inmiddels wat beter de link snapt tussen jouw moeite met grenzen en hoe het er vroeger bij jou thuis aan toe ging.
Dat verklaart wel iets.
Maar ja, daarmee kun je nog geen grenzen stellen. 
Je anders gaan gedragen is lastig, dat doe je niet zomaar...
Het lijkt zo simpel, waarom lukt dat toch niet?

Moeite met grenzen... 

Je herkent ze niet in de praktijk.

Je voelt ze potdomme niet.
 

En dat betekent: voortdurend (innerlijk) conflict en kwaaltjes.
Oftewel superirritante, terugkerende spanningsklachten...
Als je daar toch eens van af kon komen!

Ken je dit?
Het goede nieuws is: je bent niet de enige en je kunt het echt leren!
Het slechte nieuws is eveneens tweeledig:
1) geen grenzen kunnen stellen kost je ongelooflijk veel: je eigenwaarde, je relaties, je gezondheid, de voortgang in je carrière, et cetera.... en
2) het gaat niet vanzelf over, enkel op basis van inzichten alleen

Zelf heb ik er ook lang mee geworsteld
En cognitieve gedragstherapie hielp mij niet dit probleem te tackelen!
Maar zelf heb ik het nu goddank in de knip.

Toen ik hier een keer over te spreken kwam met Therese Snel, van ChronischePijnVoorbij.nl, kwam ik erachter dat moeite met grenzen zowel bij haar als bij mijn klanten een centraal probleem is
En dat mijn remedie voor het (helpen) oplossen van (innerlijk) conflict in essentie overeenkomt met haar remedie voor het (helpen) oplossen van spanningsklachten... 
Zij zei het zo: 

"Laten we wel wezen: spanningsklachten = conflict! Toch?"

Made sense to me!!

En tja, je begrijpt het al: we hebben de handen ineen geslagen. 

Samen organiseren we binnenkort een reTreat van één dag om jou de tools in handen te geven om dit probleem voor eens en altijd te tackelen. 
Een ontspannen, waardevolle dag voor jezelf.

Een ware traktatie!

Want ik beloof jou: daarmee heb je goud in handen. 
Want geen grenzen kunnen stellen = problemen.

Onnodige problemen (en dat is misschien wel het ergste).

Als je interesse hebt, check dan deze link voor meer informatie. 
NB: alleen de eerste keer geven we - in ruil voor jouw feedback! - 33% korting.   

Gerelateerde artikelen

Blog: Grenzen stellen en de moederwond, nov 2020

Blog: Grenzen stellen een sprookje?, feb 2021

Blog: Meebewegen, of grenzen stellen, feb 2015

Vergeven is weinig populair, maar kan je veel brengen in het leven. Weinig populair omdat
1) het moeilijk wordt gevonden,
2) er veel misverstand over bestaat en
3) je omgeving je er eerder van af probeert te houden, dan erbij steunt.

Wat vergeven je oplevert is dat het je je leven terug geeft, daar waar dit eerder opgesoupeerd werd door woede, wrok, haat en pijn. Hoe averechts het ook moge klinken, maar vergeven doe je dus in feite voor jezelf.  Zoals ook een van mijn coachees ontdekte.

Casus 

Jamila (30 jaar) groeit op in een Marokkaans gezin in Amsterdam Noord. Ze voelt zich als vrouw beknot en vernederd door ouders, broers en grootouders. Ze geeft aan drie persoonlijkheden te hebben: thuis is ze gehoorzaam en gedienstig, op haar werk een pleaser, en bij haar vriendinnen een leader. Het best voelt ze zich bij haar vriendinnen.

Jamila heeft standaard accessoires, kledingstukken en make up mee in haar tas, om zich te allen tijde snel te kunnen verkleden en aanpassen aan haar omgeving. Dit voortdurende switchen van uiterlijk is Jamila gewend; ze heeft daar geen enkele moeite mee zegt ze. Waar ze wel last van heeft zijn de migraine en vermoeidheidsklachten. Deze doen haar de laatste tijd de das om. Ze voelt zich moe en verward, meldt zich vaak ziek en voelt zich op het randje van burnout.

Gelijk al bij de intake wordt haar duidelijk dat ze in een heftige identiteitscrisis zit. Ze staat voor grote levenskeuzes mbt werk en wonen en kan er maar niet uitkomen naar welke innerlijke stem te luisteren: kies ik voor de ander, of voor mezelf? Blijf ik buigen voor mijn familie en werkgever, of ga ik - ongetrouwd en wel - tóch op mezelf wonen, en een eigen zaak beginnen? 

De valkuil van de voorwaardelijke liefde

Jamila is moe. Ze struikelt over haar onvermogen om grenzen te stellen. Haar grenzen deden er immers nooit toe, vandaar dat ze een kei werd in het zichzelf aanpassen en ogenschijnlijk wegcijferen. Ze kan het aanpassen maar moeilijk loslaten, ook al omdat het haar de goedkeuring van haar ouders oplevert. Een snipper liefde, net genoeg om het patroon in stand te willen houden. Behoorlijk voorwaardelijke liefde dus, begint Jamila steeds beter te zien. Maar ja, het laatste wat ze wil is verstoten worden...

Niet in contact met je echte gevoel = problemen met grenzen stellen

Jamila worstelt met de verschillende normen en waarden binnen de verschillende omgevingen en komt er niet uit waar zij zelf voor wil gaan. Ze hangt nog steeds aan het positieve zelfbeeld dat wegcijferen met zich meebrengt, maar haar lichaam lijkt het daar niet (meer) mee eens te zijn. De migraine is ondraaglijk. Lichamelijke pijn, om maar niet de emotionele pijn die daar onder blijkt te liggen te hoeven voelen: verdriet en woede over verwaarlozing en niet gezien zijn. 'Blijkbaar' niet belangrijk zijn. Het vergt moed om dit onder ogen te zien. Maar Jamila snapt inmiddels, dat het anders nooit wat gaat worden met grenzen stellen...

De weg naar bevrijding

Niets is er voor niets in deze wereld, zelfs negatieve gevoelens hebben een functie. Zo bouw je met boosheid de energie op die je nodig hebt om voor jezelf op te komen. Voor aardige mensen als Jamila is dat lastig, omdat ze zichzelf hebben aangepraat dat ze niemand willen kwetsen. Wat natuurlijk slechts een halve waarheid is. De andere helft is dat ze reuze bang is voor haar  eigen boosheid. Dat ze daar zelf ook een taboe op heeft, en dat gevoel liever negeert. Maar ... ware gevoelens negeren is nooit zo'n goed idee. Want je hebt ze immers. En een kenmerk van emoties is dat ze er uit willen... gezien willen worden...
 
Een belangrijk doorbraakmoment voor Jamila is het moment dat ze inziet dat ze niet alleen  zichzelf, maar ook haar omgeving aldoor op het verkeerde been zet. Ze zegt immers vaak ja, waar ze nee bedoelt en andersom. Waardoor ze door sommigen als 'onbetrouwbaar' en zelfs 'manipulatief' wordt ervaren. Au, au, au... 

Van wegcijferen naar vergeven

Jamila gaat kort door een diep dal waarin ze wat illusies over zichzelf moest afleggen. Nadat ze haar eigen woede en valkuilen onder ogen zag, leer ik haar hoe ze zelf versneld haar verdriet en woede kan reguleren en verwerken. Daarna is ze in staat een bewuste keuze te maken voor liefde en vrijheid. Voor een goed gesprek met haar ouders, voor op zichzelf gaan wonen, voor ander werk. Vanuit liefde voor zichzelf. 

Voor mij ook het sein om vergeving ter sprake te brengen. Vergeving vergt namelijk een grond van zelfliefde en compassie. Jamila kijkt hier vreemd van op. 'Vergeving?' Ze aarzelt. 'Wat bedoel je?' Maar daar was ik tuurlijk op voorbereid. Gevoelsmatig zijn mensen namelijk nooit toe aan vergeven. Het vergt een bewuste keuze.  

Waarom vergeven?

‘Maar beste Alexandra', denk jij nu ook misschien, 'Hoe kom je erbij? Vergeven is toch gewoon een variatie op wegcijferen, die de pijn er alleen maar nog meer inwrijft?!’

Nee dus.

Vergeven is iets totaal anders.
Luister goed: 

Wegcijferen doe je voor de ander: vergeven doe je voor jezelf. Uit liefde voor jezelf.
Vergeven is de laatste stap in het loslaten van oude pijn over een verleden
dat je niet langer ten koste van jezelf wil laten gaan.

Vergeven kan zomaar zorgen voor een uitstorting van liefdesenergie ('genade'),
waarin allerlei mentale, emotionele en zelfs fysieke blokkades volledig oplossen.

Vergeven maakt vrij. Niet misselijk dus, het effect van vergeven....

Alle vergeving is zelfvergeving

Het grote misverstand over vergeven is dus, dat mensen denken dat je dit voor de ander doet.
Nope, niets van dien aard. Je kunt een ander geeneens vergeven, al zou je willen. Ja, je kunt het wel doen natuurlijk, maar stel die ander neemt het vanuit een terecht of onterecht schuldgevoel niet aan, dan gebeurt er helemaal niks. Jij gaat niet over de ander. Daar gaat die ander zelf over.

Stel jij vergeeft de ander, en je laat dat die ander weten, dan hoeft die persoon inderdaad jouw veroordeling niet meer te vrezen. Maar vergeven wil niet zeggen dat de feiten niet plaatsgevonden hebben. En ook niet, dat je geen aangifte doet, of grenzen stelt. Vergeven betekent niet dat je die ander niet confronteert met de consequenties van zijn daden. Hij of zij zal nog steeds de aangerichte schade moeten erkennen en opruimen. Want ook na vergeving blijft nog steeds dit principe van kracht: ‘Wat een mens zaait, zal hij oogsten.’ Daar doet jouw vergeving niets aan af.

‘Hè, ik snap het niet meer, je zei toch dat je moet vergeven?’

Ja inderdaad, als het even kan wel, echter niet voor de ander, maar voor jezelf, omdat het je van de laatste resten negatieve energie bevrijdt. En het bijzondere is: daarna gaat het stellen van grenzen je vaak veel gemakkelijker af!

Schuldvraag

Een ander misverstand is dat mensen vaak bang zijn dat ze door de ander te 'ontschuldigen' zelf schuld op zich nemen. Onzin. Dat zijn twee verschillende dingen. Vergeven is een teken van wijsheid, van dieper zien. Vergeven is voorop stellen wat voor jou nodig en helpend is in de situatie. Met als gevolg meer vrijheid en gemakkelijker voor jezelf opkomen. Weet je hoe ze dergelijke effecten vroeger noemden? Ze noemden dat 'genade'. Een soort van beloning voor het feit dat je over je eigen schaduw heen stapt. Omdat dat beter voelt.  

Hoe het afliep met Jamila

Jamila ging verschillende gesprekken aan die ze altijd uit de weg was gegaan. En begon nieuwe keuzes te maken. En guess what? Ttot haar vreugde verdween de migraine. Zichzelf uitspreken brachten haar innerlijk stabiliteit, onafhankelijkheid èn het respect van haar familie. Geen blijere en trotsere vrouw dan Jamila!

NB De Vergevingssessie is een aparte, facultatieve sessie na afloop van het Transformatieve Coachingtraject. Dat is niet voor niks, want het kan zeer schadelijk zijn om te vroeg in je proces te beginnen met vergeven! Er moet echt voldoende ruimte en grond voor zijn (egosterkte door verwerking), alleen dan gaat het werken. 

Gerelateerde artikelen

Blog: Kerstblog met ontspanningsmeditatie, 2021

Blog: Wek het licht in jezelf - kerstmeditatie 2020

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, kerst 2018
Blog: Een kerst met zelfmoordgedachten... (waar gebeurd), 2015

Gerelateerde artikelen

Blog: Kerstblog met ontspanningsmeditatie, 2021

Blog: Wek het licht in jezelf - kerstmeditatie 2020

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, kerst 2018
Blog: Een kerst met zelfmoordgedachten... (waar gebeurd), 2015

Als je je eigen waarde niet ziet, heb je geen eigenwaarde. Zo simpel is het. En zonder eigenwaarde trek je altijd aan het kortste eind, zo is het ook nog eens een keer. 

Ik snap het wel, als je om je heen kijkt en op de sociale media, dan zou je zomaar kunnen denken dat jouw leven en jouw goede eigenschappen en jouw ideetjes allemaal maar bar weinig voorstellen. Anderen hebben het beter voor mekaar, veel beter. Maar iedereen die regelmatig een echt gesprek aangaat met een ander, weet wel beter. Al die mensen hebben ook 'hun dingen'. Er is niemand in deze wereld aan wie het lijden voorbij gaat. Echt niemand. Mindset is alles.

Afgelopen week twee overlijdens in mijn omgeving. Een vrouw van in de 60, na bijna 3 jaar gestreden te hebben tegen leukemie. Ze was het er niet mee eens dat ze zou sterven, kon het niet accepteren en maakte het zichzelf en iedereen om haar heen verschrikkelijk moeilijk. Tot het eind bleef ze boos en jaloers op haar familie en vrienden dat die zonder haar verder zouden gaan. Ze stierf met het gevoel verloren te hebben en een gevoel van waardeloosheid. Het was allemaal voor niks geweest. Dan die andere vrouw, eveneens van in de 60. Ze pleegde afgelopen week euthanasie nadat ze 5 jaar langs alles uit de kast had gehaald om waar mogelijk te blijven genieten. Haar wereldje was steeds kleiner geworden, maar het waren 5 prachtige jaren in haar ogen. Ze verliet het leven in dankbaarheid en in volkomen vrede. Mindset is echt alles.

Waarom heeft iedereen recht op eigenwaarde? Omdat ieder van ons er toe doet. Ieders bestaan heeft op ontelbare manieren invloed op het bestaan van anderen. En dus is het van belang hoe we ons voelen en gedragen. Als we op een positieve manier in het leven staan betekenen we sowieso gigantisch veel voor onze omgeving, daar hoef je helemaal niet knap, slim, rijk, of beroemd voor te zijn. (En mensen die dit zijn hebben trouwens ook lang niet altijd eigenwaarde!) De wereld zou voor velen simpelweg niet hetzelfde zijn zonder jou erin. Ja, mindset is werkelijk alles.

Mocht jij de overtuiging hebben dat je er niet toe doet, sta dan eens stil bij hoe je aan dat idee komt. Voelde je je niet gezien of gehoord als kind en besloot je dat er dan wel iets mis moest zijn met jou? Misschien maakte het jezelf afwijzen of kleiner maken het gemis aan liefde en aandacht op een gekke manier draaglijker voor jou. Maar dat is niet iets om aan vast te houden. Want jij bent een onbetaalbare schat, die alle liefde en aandacht in de wereld waard is. Dat jouw opvoeders je dat onvoldoende liet voelen en weten, had niks met jou te maken, maar met hen. Met hún staat van geest en mogelijkheden. Dus dat mag je voor altijd loslaten. Want mindset is alles.

Iemand met weinig eigenwaarde heeft vaak weinig conflicten en veel stress. Of juist heul, héul vaak conflicten en veel stress, dat kan ook. Gebrek aan eigenwaarde maakt dus conflictmijdend (inferieur opstellen) en/of agressief (superieur opstellen) en leidt tot perfectionisme en narcisme (overcompenseren): allemaal gedragingen die relaties van binnenuit uithollen. Je krijgt er scheefgroei en ellende van. Slecht voorbeeld voor eventuele kinderen ook. Normaal is dat het af en toe eens knettert in huis of op het werk, en ook dat je af en toe eens wat over je kam laat gaan. Niks mis mee, we zijn niet perfect en hoeven dat ook niet te zijn.

Belangrijker dan streven naar perfecte relaties is dat je je aanleert terug te komen op zaken die niet prettig zijn verlopen. Dat je het op een goeie manier uitspreekt en oplost met elkaar en je weer richt op de liefde en zorg voor elkaar,  Alleen zo versterk je de band. Want denk erom: mindset is alles. 

Ik zou zeggen: begin met je zelfperceptie bij te stellen door bewust het geloof in je minderwaardigheid los te laten. Daarnaast is er ook nog een onbewust stuk dat je alleen maar kunt kwijtraken door je oude wonden te helen. En een hele praktische weg om aan het herstel van je eigenwaarde te werken is door je conflicten op een constructieve manier op te lossen. Dit geeft een enorme boost aan je eigenwaarde. De moeite waard, want hierdoor zul je weer superleuke of mooie delen van jezelf herontdekken, die je al lang vergeten was. En wellicht ook nieuwe gaven en mogelijkheden ontdekken, waarvan je nooit gedacht had dat je daartoe in staat zou zijn. Beseffen hoeveel jouw bestaan en inzet er werkelijk toe doen, geeft energie. En maakt dat je je weer veel meer verbonden voelt. Want never forget, mindset is alles!

Groet!
aleXandra

Gerelateerde artikelen
Blog: Hieraan merk je dat je perfectionisme je in de weg zit, 2019

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, 2018
Blog: Confrontatie-angst en hoe je er in 5 stappen vanaf komt, 2016

De vraag is: kan Europa wel vrede ontvangen? Ben jij ontvankelijk voor vrede? Voor je hier gelijk met 'ja hoor' op reageert wil ik je toch wat gedachten meegeven ter zelfreflectie. Want als conflictcoach ben ik me van het volgende zeer bewust: vrede vergt een geest die niet compleet in de stress zit. Vrede kan simpelweg niet landen in de geestelijke wanorde die gepaard gaat met stress. Ergo: als wij in Europa vrede willen, dienen we allemaal ons eigen steentje daaraan bij te dragen door onze eigen geest op orde te brengen en ons niet te laten meeslepen door demonisering, haat- en wraakgedachten. Anders gesteld: als we vrede willen zullen we oog moeten blijven houden voor de belangen, natuurlijke cq menselijke behoeften en waarden van de andere partij. Vrede vergt een mentale inbedding.  

Orde versus wanorde

Je geest op orde brengen, hoe doe je dat? Tja, hoe ontstaat orde?
Met name door je keuzes en gedrag af te stemmen op waar je voor staat. Dus ken je waarden! Daarbij door je natuurlijke zorgtaken te vervullen, dat zijn de zorgtaken die natuurlijkerwijs bij jouw plek in de relatie horen. Alsook door heldere grenzen te stellen, daar waar de ander onvoldoende rekening houdt met jouw belangen en veiligheid. Soms hoef je die grenzen alleen maar te uiten en misschien te verhelderen, maar soms is er meer nodig. Een belangrijke richtlijn hierbij is: problemen met liefde (gebrek aan) los je op met liefde; problemen met macht (machtsmisbruik), los je op met macht. Laat dat even tot je doordringen.

Vormen van machtsgebruik

Maar let op: macht is niet hetzelfde als geweld. Gebruikmaking van macht kan òòk een daad van liefde kan zijn. Voor de helderheid schets ik hieronder een aantal verschillende vormen van macht. Je hebt: 

• identificatiemacht > invloed uitoefenen op anderen door aantrekkelijkheid, charisma en/of kundigheid (bv een BN-er die ergens voor op komt).
• deskundigheidsmacht > invloed uitoefenen door meer kennis of skills
• hiërarchische macht > invloed uitoefenen door je positiemacht te gebruiken (1 en 3 gaan vaak samen, maar anders dan de eerste is deze afhankelijk van draagvlak/support)
• belonende macht > invloed uitoefenen door positieve gevolgen in het vooruitzicht te stellen
• dwingende macht > invloed uitoefenen op de ander middels het creëren van angst

Je kunt elke vorm van macht positief en negatief inzetten, waarbij opgemerkt dient te worden dat je met dwingende macht erg snel in de gevarenzone beland. Toch kan dreigen soms wel eens een goede optie zijn, maar alléén als de onderliggende intentie klopt. Dat je daarmee ruimte creeert voor de ander om zijn houding en gedrag bij te sturen. Zo kun je ongewenst gedrag bv soms tackelen met een eenvoudig 'weet dat je in de gaten wordt gehouden' en er verder het zwijgen toe doen. (Wel voor jezelf termijn bepalen en maatregelen nemen als het gedrag niet veranderd is natuurlijk.)

In geval van oorlog

Oorlog - ook die tussen twee mensen - kun je dus niet stoppen met eenvoudigweg je grenzen te uiten en verder het beste te verwachten van de andere partij (vertrouwen op de strategie van de liefde). Dit zal niet voldoende gaan zijn om beschadigend grensoverschrijdend gedrag te stoppen. Bij beschadigend gedrag zijn harde grenzen noodzakelijk, met gebruikmaking van macht. (En heb je die macht zelf niet, dan zul je 'm moeten inschakelen om uiteindelijk overeind te kunnen blijven.) Waarbij er dus meer reactiemogelijkheden zijn dan alleen optie 1, degene waar Poetin gebruik van maakt. Een goede combinatie van de vier andere machtsstrategieen is onze enige kans om uit de cirkel van geweld te geraken... 

Compassie en grenzen stellen gaan prima samen

Slachtoffers die niet gezien, gehoord en geholpen werden, worden vanzelf daders. Gedreven door het verlangen de innerlijke onmacht en kwetsuur te overwinnen zijn daders tot alles in staat. Wat we ook zien bij Poetin. En wat niet betekent dat dat we geen harde grenzen zouden mogen stellen aan zijn gedrag. Er is een groot verschil tussen innerlijke compassie en vergeving en uiterlijke compassie en vergeving. Je kunt innerlijk compassie hebben en vergeven en uiterlijk harde grenzen stellen. Die innerlijke kant is belangrijk, want een voorwaarde voor de terugkeer van vrede, zodra die ander in woord en daad laat zien te zijn gegroeid. Blijf je ook innerlijk vasthouden aan oorlog en haat, dan vergiftig je daarmee èn je eigen leven (want daarmee blijf je agressie aantrekken) en je bemoeilijkt dat het ooit weer goed komt.  

Hoe jij in de oorlog staat is belangrijk!

Ik schreef dit blog om uit te dragen dat hoe jij persoonlijk mentaal in de oorlog staat er toe doet! Jij maakt deel uit van het collectieve bewustzijn en kunt er voor kiezen bij te dragen aan constructieve groei en ontwikkeling, of niet. Ik ben heel benieuwd welke stem collectief doorslaggevend gaat zijn: die van de stress en de wanorde (terugmeppen), of die van de constructieve zelfsturing en de orde (in goede banen leiden). Voor mijzelf weet ik het wel: ik richt mijn geest op het laatste. Wat inhoudt dat ik oog wil blijven houden voor de belangen en behoeften van de tegenstander en vindt dat daar rekening mee moet worden gehouden. Want ten diepste sturen die (en niet de oppervlakkige haat van de tegenstander) het conflict aan. Terughaten is de gemakkelijkste reactie, die geen andere mogelijkheid openlaat dan negatief resultaat en meer ellende. En die voorkomt dat de cirkel van geweld doorbroken wordt. Wat mij betreft dus een no go area. Alleen samen kunnen we bedding geven aan vrede in Europa. 

© aleXandra van Smoorenburg

Help je mee mensen te herinneren aan wat hun eigen rol in de vrede kan zijn?
Please, deel dit artikel!   

Gerelateerde artikelen

"Om grensoverschrijdend gedrag bespreekbaar te maken moeten veel drempels geslecht worden. Medewerkers (lasthebbers, omstanders en zelfs leidinggevenden) zijn bang voor conflict, voor baanverlies, voor ontkenning of bagatellisering, voor het vergooien van kansen, en voor verslechtering van de werkrelatie. Ook zijn ze bang dat het er alleen maar erger door wordt en/of dat ze buiten de groep zullen gaan vallen. Deze angsten blijken bovendien vaak niet onterecht. Het vergt een grote investering van leidinggevenden om ervoor te zorgen dat deze gevolgen niet bewaarheid worden…"

"Melders van grensoverschrijdend gedrag zijn bang voor de ‘oplossingen' die een leidinggevende kan kiezen. Behalve met schuld- en schaamtegevoelens zitten ze vaak ook nog met een stukje loyaliteit richting de dader (hij is ook aardig). Vaak hopen ze dat het vanzelf overgaat en het rotgevoel verdwijnt en ze willen niet klikken."

Aldus Marcel van Oss, directeur van de Opleiding Vertrouwenspersoon. En daar is geen woord van gelogen of overdreven. Dit alleen al maakt duidelijk dat het indienen van een klacht niet per se de beste eerste stap is om te zetten voor zowel het slachtoffer, als de organisatie.

De nadelen een klachtenprocedure

De vraag die elk slachtoffer van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag zichzelf zou moeten stellen is: gaat een klachtenprocedure mij werkelijk helpen? Mogelijk heb je het idee dat het indienen van een klacht de enige mogelijkheid is om de situatie recht te zetten. En de enige manier om het beschadigende gedrag te stoppen. Dat kan best zo zijn, maar … ben jij zelf wel klaar voor een dergelijke procedure? Oftewel: kun jij een dergelijk traject op dit moment wel aan?

Vertrouwenspersonen, politieagenten en advocaten helpen je bij de zakelijke kant van het conflict.  En dus niet met wat het allemaal met je gedaan heeft en misschien nog steeds met je doet. Hoe je de ervaring kunt verwerken en bespreekbaar maken. Hoe je je energie en blijheid weer terugvindt. 

Een klachtenprocedure kan lang duren, soms jarenlang!, en leidt zonder meer tot verstolling van het probleem. Je moet iedere keer weer opnieuw vertellen wat er precies gebeurd is en met bewijzen komen dat jou onrecht is aangedaan, wat helaas maar al te vaak onvoldoende mogelijk blijkt. En dat kost veel slachtoffers enorm veel energie! Een klachtenprocedure, hoe terecht ook (!), wrijft het trauma er vaak dieper in en leidt gemakkelijk tot secundaire victimisatie. Dat houdt in dat je door de klachtenprocedure zelf nog erger getraumatiseerd raakt dan door het oorspronkelijke trauma. Dat komt veel voor; google er maar eens op. 

Doordat het pad van de bevrijding niet ingeslagen kan worden, komt het leven van slachtoffers soms jarenlang stil te staan! Het klinkt mogelijk absurd, en dat is het ook, maar het is volkomen terecht dat zowel slachtoffers als organisaties worstelen met de vraag of ze bepaalde zaken wel of niet aanhangig moeten maken bij een Vertrouwenspersoon. Soms is het voor iedereen beter niet het pad van de klachtenprocedure op te gaan....

Bespreekbaar maken betekent niet per se een klachtenprocedure starten

Bespreekbaar maken is inderdaad buitengewoon belangrijk, maar betekent niet per se dat je een klachtenprocedure moet beginnen. Want een afgehandeld conflict is nog geen opgelost conflict! Klachtenprocedures schieten hun doel vaak gigantisch voorbij en richten meer schade toe dan dat ze helpend, laat staan helend en bevrijdend werken.

Ik heb dat vaak genoeg meegemaakt in mijn conflictcoachingpraktijk. Onlangs nog iemand die 4 jaar geleden op het werk klappen kreeg van een collega, zèlf naar huis werd gestuurd (ipv die collega) en zijn wetenschappelijke carrière verloor. ‘De hulp’ van maar liefst twee vertrouwenspersonen plus de ombudsman van de universiteit leverden hem helemaal niets, nada, nul op, terwijl hij in principe ijzersterk stond... Sterker nog: hun hulp bracht hem verder van huis! Hoe ondermijnend is een dergelijke ervaring denk jij?!

Wat slachtoffers vaak wèl willen

Slachtoffers zijn vaak verward en soms total loss van binnen en simpelweg niet klaar om hun zaak aanhangig te maken bij de politie of vertrouwenspersoon. Behalve dat dit hen voor allerlei risico's stelt die ze op dat moment niet overzien, hebben ze er eigenlijk ook de energie niet voor. Ze moeten eerst zelf weer op hun pootjes komen te staan. Als buitenstaander is het heel erg gemakkelijk om te zeggen: 'Ik zou er werk van maken. Ik zou morgen naar de politie gaan!'

Het slachtoffer denkt maar al te vaak: ‘Jaja, en dan?! Wat schiet ik daar mee op? Ik wil m’n baan niet kwijt. Ik wil mijn kansen niet vergooien. Ik wil de zaak niet groter maken dan nodig is. Ik wil helemaal geen klacht indienen. Maar wat ik wèl wil is dat het gedrag stopt! Ik wil wèl een veilige werkplek cq beschermd worden! En ik wil óók graag weten hoe ik mezelf bescherm en de situatie zo beinvloed, dat deze verandert. Want ik wil wèl mijn werk voort kunnen zetten!’ 

Fair enough. Het is niet meer dan eerlijk om slachtoffers ook bij die wens de ondersteuning te bieden die ze nodig hebben.   

De behoeften van elk slachtoffer

Elk slachtoffer van seksueel en ander grensoverschrijdend gedrag heeft behoefte aan een 100% veilige omgeving. Zodat hij/zij zijn/haar verhaal kan doen zonder bang te hoeven zijn dat diegene aan wie dit verhaal verteld wordt met dit verhaal aan de haal gaat! (doorvertellen) En zonder bang te zijn in een procedure of traject te worden gepusht waar hij/zij niet klaar voor is. Schakel dan ook  altijd een externe partij in die die veiligheid en onafhankelijkheid kan bieden. 

Elk slachtoffer van seksueel en ander grensoverschrijdend gedrag heeft behoefte aan grip op zijn emoties en herstel van zelfvertrouwen/eigenwaarde. En heeft daar doorgaans hulp bij nodig. En  indien er bij deze persoon geen sprake is van een psychische ziekte of persoonlijkheidsstoornis, is er vaak helemaal geen psycholoog of psychiater nodig, en kan volstaan worden met een goede coach. Een trauma is geen psychische ziekte!

Elk slachtoffer van seksueel misbruik en ander grensoverschrijdend gedrag zoekt naar de beste strategie om met de situatie om te gaan. En heeft er doorgaans hulp bij nodig om uit te vinden hoe hij de situatie voor zichzelf in goede banen kan en wil leiden. Het is helemaal niet gezegd dat dit  vanzelfsprekend uitmondt in de keuze voor een klachtenprocedure of juridisch traject! Sommigen geven uiteindelijk de voorkeur aan bemiddeling (relatie centraal), anderen aan mediation (belangen centraal). Omdat dit voor het slachtoffer hele belangrijke voordelen kan bieden. 

Stap 1: individuele transformatieve conflictcoaching bij psychosociale arbeidsbelasting

Beter dan gelijk doorjakkeren naar professionals die hulp bieden bij het afhandelen van conflict (zoals een vertrouwenspersoon, de politie, een mediator, of een advocaat) of professionals die er vanuit een medische bril naar kijken (zoals psychologen, therapeuten en psychiaters) is het om het slachtoffer eerst een pas op de plaats te gunnen voor herstel (grip op emoties) en bezinning op wat hij of zij ècht wil en daarbij nodig heeft. En dan ook te leren hoe, na alles wat er gebeurd is, de situatie bespreekbaar te maken, zodat hij of zij overeind weet te blijven in de mediation of de rechtszaak. 

Transformatieve conflictcoaching biedt de medewerker de broodnodige grond onder de voeten om het proces aan te kunnen en er zelf goed uit te komen. Bij gebrek aan een goede all round interventie op dat niveau ontwikkelden wij 20 jaar geleden al de Vrijplaats®. De Vrijplaats biedt precies die specialistische ondersteuning en begeleiding, die zowel slachtoffers als daders van grensoverschrijdend gedrag nodig hebben: een 100% veilige plek + transformatieve conflictbegeleiding die mensen helpt de situatie constructief te hanteren, te benutten en los te laten. Voor het slachtoffer kan dit alsnog een klachtenprocedure of rechtszaak inhouden, maar vaak ook niet, en is men in staat de situatie in contact op te lossen. Wat alle betrokkenen (inclusief de organisatie als het gedrag op de werkvloer heeft plaats gevonden), sowieso heling en groei oplevert. 

Ken jij iemand die worstelt met de vraag wat in hemelsnaam te doen, wees zo behulpzaam deze mail even door te sturen. Zodat ze beter geinformeerd een eerlijke keuze voor zichzelf kunnen maken. Ze mogen me ook gerust bellen om hun situatie voor te leggen en ik zal iedereen met plezier helpen de voor hèn beste keuze te maken. Dankjewel. 

© drs. Alexandra W.M. van Smoorenburg
conflictbevrijder

Gerelateerde artikelen

Een collega feedback geven kan zomaar in ruzie uitmonden. Het komt er namelijk nogal op aan hoe je iets zegt. Vaak gaat het al mis bij de intro. Gelijk met je irritatie komen gaat zeker niet werken, maar al te omzichtig formuleren werkt al evenmin! Lees eerst hoe de meesten van ons de bietenbrug op gaan.   

Begin je feedback nooit zo: 

"Ik heb het gevoel dat jij …/ Volgens mij ben jij… / Ik vind dat jij … / Jij dit of dat"  Als je ruzie of gedoe wil, moet je met een interpretatie of hard oordeel komen. Dan schiet de ander geheid in de verdediging. Wil je iets bespreekbaar maken, benoem dan de feiten en laat je oordeel achterwege.

"Neem het niet persoonlijk hoor, maar …" Hoezo, niet persoonlijk? Feedback geven is persoonlijk! Je valt toch over het handelen van diegene die je aanspreekt? Ga dat dan niet ontkennen.

"Ik ben maar gewoon eerlijk hoor, maar …"  Hèh? Ben je normaal niét eerlijk dan?

"Het is misschien een kleine opmerking hoor, maar …"  Ook onhandig, want zo maak je het voorval al op voorhand klein terwijl het je wel irriteert.

"Doe ermee wat je wil, maar …"  Klinkt vrijgevig, maar je legt de loper uit voor je collega om niks met je opmerking te doen …

"Sorry dat ik het zeg hoor, maar …"  Vraagje: hoe serieus neem jij jezelf als je dit zegt? Waarom zou je je moeten verontschuldigen voor jouw feedback? Met jouw feedback verleen je de ander een gunst!

"Hoe vond je het zelf?"  Duh. En stel nou je collega zegt “prima!”; dan is het gesprek meteen ten einde!

Hoe de onaangename boodschap dan wel over te brengen? 

Samenvatting. De belangrijkste succesfactoren voor een goed verloop van een lastig gesprek zijn: de intro (plaatsing in positief kader), de gespreksopbouw (licht-donker-licht) en de zorg voor tweerichtingsverkeer (gelijkwaardigheid).

Ga als volgt te werk: reageer niet gelijk; bereid je goed voor, ook je vragen aan de ander; geef van te voren aan waar je het over wil hebben (feiten/gedrag) en waarom; plaats je feedback in een positief kader; formuleer je beleving, bezwaren, punten, belangen en grenzen vriendelijk doch onomwonden; benoem je eigen aandeel; geef duidelijk aan wat je wil; maak samen nieuwe afspraken (wordt concreet) en kom er op terug. 

Hieronder de toelichting. 

Wacht tot na het vervelende moment (maar wacht niet te lang!)

Geef je feedback bij voorkeur niet 'in the heat of the moment’, want dan zeg je al gauw verkeerde dingen. Kalmeer jezelf eerst, bespreek het eventueel met een buitenstaander (niet met een andere collega!), slaap er een nachtje over en kom er op een geschikt moment met de juiste woorden op terug. Doe het, want er is weinig wat jou meer persoonlijke groei oplevert dan het oplossen van een conflict! 

 Geef van te voren aan waar je het over wil hebben en beperk je tot één onderwerp

Geef serieuze feedback niet in de wandelgangen of tijdens een overleg met anderen erbij, maar maak een afspraak met dat doel, zodat die ander er niet door overvallen wordt. Want dat zou jij ook niet prettig vinden, toch? Geef in je uitnodiging duidelijk aan over welk specifiek feit of gedrag je wil praten en waarom (intentie en/of doel). Krijg je daar een akkoord op en haalt de ander er tijdens het gesprek toch allerlei andere dingen bij, dan kun je dit gemakkelijk stoppen: "We hadden afgesproken het hier-en-hier over te hebben; als je het ook daar-en-daar over wil hebben kunnen we daar wat mij betreft een andere afspraak voor maken." Want een gesprek dat alle kanten op gaat leidt meestal nergens toe. 

 Plaats je feedback in een positief kader

‘Key’ is je feedback in een positief kader te plaatsen. Dat maakt het voor de ander gemakkelijker jouw feedback te ontvangen. Begin je gelijk te vertellen waar je last van hebt, dan lok je daarmee uit dat de ander in de verdediging schiet of gaat lopen ontkennen en is de kans groot dat je niks gaat bereiken. Feedback die in een positief kader is geplaatst is veel minder bedreigend voor het ego van de ander. De kans op een goed verloop van het gesprek is dan vele malen groter. 

Hier een aantal manieren om je feedback in een positief kader te plaatsen: 
1) toon begrip voor de handelwijze van de ander
Hiermee laat je de ander weten dat je je in hem of haar verplaatst hebt. Benoem niet alleen dat je het begrijpt, maar vertel de ander wat jij ervan meent te begrijpen. En vraag of dit een beetje klopt. Dat komt veel meer binnen dan alleen zeggen: ik begrijp je.

2) benoem welke behoefte van jou door het gedrag of feit in de knel kwam/komt.
Dit is wat men noemt: je kwetsbaar opstellen. Je kunt dit minder kwetsbaar maken voor jezelf door je behoefte positief te formuleren! In dat geval zeg je niet: ik voel me niet gehoord / gezien door jou, maar: voor mij is belangrijk dat mijn visie ook gehoord wordt. Of: ik wil graag gezien worden in wat ik bijdraag!

3) benadruk je positieve intentie en/of doel met het gesprek
Hiermee speel je in op het wij-gevoel en op een gedeelde toekomst. Denk er vantevoren goed over na waarom je dat gesprek uberhaupt wil, en geef dat vervolgens aan. Misschien wil je feedback geven in het kader van een goede afstemming, of voor meer begrip voor elkaar, voor herstel van het vertrouwen, uit respect voor elkaars tijd, om meer te bereiken samen, vanwege de betekenis die jullie vriendschap voor je heeft, et cetera.

4) benoem waar het je ten diepste om gaat 
Geef aan om welke waarde of essentiele kwaliteit het jou gaat. Laat dit belangrijker zijn dan je behoefte de ander te corrigeren! En dan ook hier weer de tip positief te formuleren. Dus niet: ‘ik mis de openheid in onze relatie’, of ‘ik kan niet tegen oneerlijkheid’, of ‘ik mis hier alle loyaliteit’ maar: ‘wat voor mij belangrijk is in een relatie of samenwerking is openheid cq eerlijkheid cq loyaliteit.’

  Formuleer je probleem en wens duidelijk, en maak geen drama 

Na de positieve inbedding, die de ander reeds op niet-aanvallende wijze erop voorbereidde te horen waarom het gebeurde feit of gedrag lastig of onacceptabel voor jou is, is het nu tijd je  jouw punten op te voeren. Geef aan hoe je het feit of gedrag beleefd hebt; hoe dit conflicteert met jouw normen, regels en/of belangen. En benoem zonodig ook je grenzen en de risico's waarvoor het gebeurde jou plaatst(e).

NB Probeer vriendelijk te blijven hierbij! Je kunt aardig en duidelijk tegelijk zijn. Laat je gevoel voor drama thuis. Het is geen enkel probleem je beleving te benoemen (dat maakte mij boos, of onzeker, of machteloos), maar ga niet lopen schreeuwen of huilen als het even kan. De ander is niet verantwoordelijk voor jouw emoties en kan ze ook niet weghalen; dat is volledig aan jou en vergt doorgaans bewustwording van de angel, onttriggering en emotionele zelfzorg, wat je kunt leren.

Nadat jullie wederzijds alle aspecten van het probleem doorgesproken hebben is het belangrijk de focus naar de toekomst te verleggen. Deel vooral je heldere inzichten (waaronder je eigen aandeel) en wees duidelijk over wat je wil, hoe je het wil en wat je wisselgeld is. Gaat het om een vet probleem, zoals bij psychosociale arbeidsbelasting (na agressie, geweld en/of seksuele intimidatie), dan zou ik zeker voor Transformatieve Conflictcoaching gaan om de voor jou belangrijke details boven tafel te halen. Brainstorm samen over 'hoe verder' en maak concrete afspraken. Plan in hetzelfde gesprek nog een afspraak in om verder te praten of de afspraken te evalueren!

 Bereid je voor op tweerichtingsverkeer!

Een goed gesprek gaat niet alleen over wat jij wil, denkt en voelt, maar ook over de ander. Dus denk van tevoren niet alleen na over jouw punten, maar bereid ook wat oprechte en open vragen aan de ander voor. Daarmee kweek je een hoop goodwill. Je kunt bijvoorbeeld vragen naar wat voor de ander belangrijk is, naar de omstandigheden, naar informatie die de ander ter beschikking had, naar diens beleving (nb Pas wel op met vragen als: ‘Waarom deed je dat?’ Dat komt al gauw beschuldigend over), naar hoe de ander verder wil/ de oplossing zou willen vormgeven. Op deze manier bouw je op een respectvolle en gelijkwaardige manier samen aan een wederzijds bevredigende oplossing of uitweg. 

Met deze line of flight moet het gaan lukken. Durf je niet, dan heeft jouw systeem daar vast een hele goede reden voor en valt er iets waardevols te leren, helen en bevrijden. Weet je welkom.  

aleXandra van smoorenburg
© De Vrijplaatscoach 

Gerelateerde artikelen

"It's the most stre-hessfull time of the year, ding dong ding dong"  pleeg ik rond de kerst nogal eens te zingen. Terwijl we deep down allemaal toe zijn aan rust en lekker cocoonen in die donkere periode hebben we het de afgelopen 50 jaar zo geregeld dat het we het almaar drukker kregen met de kerst. Een boom sjouwen, versieren (elk jaar anders graag!), cadeaus inslaan, de lekkerste hapjes scoren, kerstbrunch hier, galadiner daar, een mooi concert, iets ter bezinning doen, jawel, hartstikke leuk allemaal, maar ook: tong op de schoenen. Maar dit jaar niet dus! Dankzij de nieuwe Coronamaatregelen zijn we gedwongen het rustig aan te doen. Maar na de eerste schrik, ontsnapte mij al rap een zucht van verlichting... Had jij dat ook?

Opeens moest ik denken aan de kerst vroeger thuis, 50+ jaar geleden dus... Aan hoe we samen de beelden uit het oude krantenpapier haalden. En het trotse gevoel als jij het kindje in de krib mocht leggen. Aan de nachtmis om 12 uur 's nachts (joepie, lekker lang op blijven!), met al die lichtjes op het altaar die nóg meer gingen stralen als ik mijn ogen dichtkneep. Aan zingend aan de hand van m'n vader naar huis lopen, waar de pasteitjes al klaar stonden (want je pas mocht eten ná de nachtmis). Aan de boom met kaarsjes (emmer water ernaast!) en slechts een paar gekleurde ballen erin. Aan het bezoekje de volgende dag aan de knik-engel in het klooster van Koningsbosch... Het was zo feestelijk allemaal, maar toch was er ook nog dat stille aanwezig. Dat stille ja... waar is het gebleven? Heb jij daar nog herinneringen aan? 

Misschien kan Corona ons helpen de weldaad van die sfeer van stilte en bezinning die zo past bij deze tijd van het jaar te herontdekken. Hoe goed zou dat zijn in deze overspannen tijd en maatschappij?!... Stel je eens voor, dat we samen deze kwaliteiten opnieuw op het schild zouden heffen en daar nieuwe rituelen omheen zouden maken, die passen bij de huidige tijd. Ontspannen rituelen, gerelateerd aan de natuur en liefde en aandacht voor elkaar, en niet aan de commercie. Hoe weldadig om daar bewust voor te kiezen...

Nou, laat ik zelf maar alvast beginnen met het delen van een nieuwe ontspanningsmeditatie voor jullie. Hieronder te downloaden bij het grijze microfoontje helemaal onderaan. Het prettigst is om bij het afluisteren je oortjes te gebruiken. En verder: een vredige en ontspannen kerst gewenst!

Liefs,

aleXandra

Gerelateerde artikelen

Blog: Wek het licht in jezelf - kerstmeditatie 2020

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, kerst 2018
Blog: Een kerst met zelfmoordgedachten... (waar gebeurd), 2015