Blog van 'n conflictbevrijder

Gaat alles redelijk goed in je leven, dan lukt het meestal wel om mee te bewegen met de stroom van ups en downs die ons dagelijks leven is.

Maar krijg je grote tegenslagen te verduren, die je als traumatisch ervaart, dan wordt het moeilijker om mee te stromen.

Dan is de kans groot dat je je verzet en weerstand hebt tegen dat wat er is

Om het niet te hoeven voelen....

Mensen zeggen al gauw tegen je: accepteer het nu maar, dat is beter

Maar dat lukt je niet

Het voelt als een leugen

Mijn tip is: Richt je niet op het accepteren van de situatie

Richt je op het accepteren van je gevoelens over de situatie.

Gun jezelf te voelen wat je voelt

Emoties kun je beter niet stoppen

Laat ze komen en gaan, als de golven in zee

Vecht niet tegen de golven, maar laat je als een surfer meevoeren door de af en aan rollende golven en verzet je niet langer

Stroom mee...

Het leven nodigt je uit je te laten meevoeren

En dan, op een mooie dag... zie je jezelf misschien wel weer spelen in de golven

of erop surfen...

Je laten meevoeren met de stroom is bevrijdend

Yesss... toe maar... laat maar gebeuren...

aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  (af en toe:))

‘Ik ben anxious’, zegt Marieke.
‘Okay, gespannen dus’ zeg ik.
‘Ja, gespannen en .. [nadenkend] bangig,’ vervolgt ze.
‘Waarom noem je het ‘anxious’ en niet ‘bangig’?’, vraag ik.
‘Ja, weet ik niet, ik vind het zo’n goed woord, het klinkt precies zoals ik me voel.
Ik knik haar bevestigend toe. Ik snap wat ze bedoelt.

‘Veel van mijn cliënten de laatste tijd voelen zich (een vorm van) anxious.
’s Avonds thuis zit ik erover na te denken.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om bij  mezelf na te gaan op welke wijze de thematiek van mijn cliënten, mijn eigen staat van zijn reflecteert.
De wereld is een spiegelparadijs nietwaar.

Ik kan er niet zo makkelijk bijkomen. Hoewel ik als kind erg bang was, heb ik daar al tientallen jaren geen last meer van. De laatste keer dat ik het écht voelbaar voelde, was nadat mijn zoon geboren werd, nu 25 jaar geleden. Ik was zo gelukkig, dat mij onmiddellijk de angst overviel dat ik hem kwijt kon raken. Ken je dat?

Ik schrijf niet voor niks ‘écht voelbaar’.
Want ook al denken we 'nou, dat valt best mee bij mij', blijkt uit breinonderzoek iets anders. Namelijk dat wij allemaal vreselijke angsthazen zijn (vandaar al dat egogekletter).
Hersenscans laten zien dat minstens 80% van onze gedachten gerelateerd zijn aan het voorkomen van gevaar, risico of pijn. Want dat zijn de dingen die ons angst inboezemen. We scannen voortdurend of het wel veilig is.
En dat percentage van 80 geldt dus voor psychische gezonde personen.
Kun je nagaan hoe dit moet zijn bij mensen die zichzelf bang, onzeker, of ‘anxious’ noemen!

Zou het dan misschien gerelateerd zijn aan een spannend avontuur dat ik binnenkort (vrijdag) aan ga??!
Als ik hier even bij stil sta denk ik dat dit het waarschijnlijk is.
Waarom? Omdat ik dit echt wel spannend vind en omdat ik weet, dat angst vooral optreedt als we als we iets nieuws, iets onbekends gaan doen / een groot doel trachten te bereiken. 
Ik ga namelijk binnenkort een DARK retreat doen.

Drie dagen lang in  het pikkedonker.
In een tent - een yurt geloof ik - en nog extra geblindeerd met een blinddoek.
Geen telefoon, niet lezen, niks
Eten en piesen enzo op de tast...

Wat zal dat doen met mijn geest?
Zal ik me enorm gaan vervelen? Niet weten waar ik heen moet met mezelf?
Zal ik bang worden, van beestjes die over mijn armen kruipen en in mijn kleren kriebelen, rare geluiden, vervelende herinneringen...
Dat kan bijna niet anders….
En weet ik daar dan mee te dealen?
...

We gaan het zien! (Oh nee, niet dus, haha). Ik kijk er naar uit. En ook ... bereidde ik mezelf na bovengenoemde reflectie nog een tikje beter voor. Ik schreef ik voor mezelf op wat ik de afgelopen jaren - veelal van mijn clienten zelf! - leerde over omgaan met angst. Want ik vermoed dat ik die tegen ga komen. Misschien stel je het op prijs als ik mijn inzichten met je deel.

Basale inzichten over omgaan met angst

• Voldoende pauzeren. Tijd nemen om te kalmeren: bewust mijn aanwezigheid te voelen (mediteren); te genieten van wat er is; het me comfortabeler te maken; te reflecteren; 
• Ik ben niet mijn angst; ik heb angst. En omdat ik hem heb (en niet ben), kan ik m beïnvloeden. De functie van angst is scannen op reële bedreigingen en ons bewust maken van risico’s. Hij (of zij?) is er om mij te hélpen. En nooit om het stuur over te nemen. Het meest intelligent is dus dat je ermee gaat samenwerken, want
• Angst is slechts een alarmsignaal; niet het probleem. Logica mensen! Niet het (rook)alarm is het probleem; het vuur is het probleem! Ergo: je moet niet de angst bevechten, maar op zoek gaan naar het probleem waar de angst naar verwijst. 
• Me blind staren op de angst zelf zal niks oplossen. Zal ik deze kunnen vasthouden in het duister? Ik ga het proberen. Want het is the f*cking truth. Als je de angst om zichzelf serieus neemt, neemtie het over en ben je lost. Iedereen met angstklachten vecht ertegen, dat heb ik duizenden keren gezien, en dat is precies wat je niet moet doen. Angst hoeft niet overwonnen te worden; het moet onderzocht worden!
• En wat doe ik dan praktisch, met dat supervervelende GEVOEL van de angst?
  Dat dierenbrein van mij kalmeren! That's all. Er is geen andere remedie. Wat zeg ik? Geen. Andere. Remedie. En daarin kun je heel veel zelf doen, anders dan de farmaceutische wereld ons wil doen geloven. De enige voorwaarde: je met jezelf willen verhouden. Je hebt daartoe  drie wegen.

Dit zijn de drie ingangen die je hebt om jezelf te kalmeren: 

1. Fysiek. Kalmeer je zenuwstelsel door:
   - jezelf stevig en geruststellend te omarmen; 's nachts een verzwaringsdeken te gebruiken; een zachte knuffel of lapje waar je mee kunt friemelen (ja, net als een baby); je geliefde(n) of huisdier(en) te knuffelen.
   - goed aarden: lopen-lopen-lopen, stampen, op het strand liggen, tuinieren, bosbaden
   - goed en lang uitademen (4 tellen in; 8 tellen uit).
2. Emotioneel. Jezelf geruststellen door compassie te ontwikkelen voor het feit dat je angst voelt. ‘Stil maar. Logisch dat je hiervan schrikt / hier bang voor bent… wat kan ik op dit moment voor je doen zodat je je wat veiliger voelt?’
3. Mentaal.  Jezelf de vraag stellen: ‘Is dat waar ik bang voor ben echt aan de orde, hier en nu? Weet je dat 100% zeker?‘ En journallen: schrijf op wat je voelt en denkt. Elke keer weer. Verscheur het desnoods daarna. Het gaat erom dat je je gevoelens naar buiten brengt.  En tot slot: praten met een vriend(in)! (Dat is iemand die je laat zijn wie je bent en voelen wat je voelt en die je niet  verder de put in praat of gaat lopen verbeteren, okay?) 

Ha! Ik ben voorbereid; ik ga ervoor.
Ik ga de draak in de ogen kijken.

Jij ook?
Ik hoop het, want zoals Anais Nin al zo prachtig en diepzinnig schreef:
"Life shrinks and expands in proportion to ones courage."
!
Leuk dat je me las, 
aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  (af en toe:))

Lekker buiten zijn

Zin in een heerlijke zomer?
Dat kan.
Want je kunt daar best zelf een beetje in sturen!
Ontwikkel goede gewoontes: those are a joy forever.  

Zoals deze:

1. Zie het goede in alles en skip de rest

We luisteren en kijken allemaal selectief. Maar selecteer je het positieve, of het negatieve? 

Sommige mensen zijn super gefocust op wat er niet klopt en wie er niet deugt. En pompen dit graag rond in hun omgeving. 'Ja toch?' 'Niet dan?' 'Zie je wel?'

Je snapt al wat er gebeurt.
Hun brein verzamelt steeds meer negatieve data en ze worden vanzelf elke dag een beetje banger, bozer en verdrietiger. (Is  het je wel eens opgevallen hoe vrolijk kinderen zijn?

Hun brein is nog niet zo vervormd door het negatieve denken.)

Nou propageer ik niet om als een kip zonder kop over alle negatieve terugmeldingen heen te leven. Ontvang vervelende gebeurtenissen en mislukkingen in je hart (= bewust), vraag je af of je er iets mee moet, en laat het dan gaan. Richt je gewoon zo snel mogelijk weer op het goede en positieve. Geniet zoveel mogelijk en verspreid je eigen blije ripple. Daarmee ben je een lichtpuntje voor iedereen om je heen.   

2. Praat jezelf omhoog in plaats van omlaag

Waarom zou je in godsnaam jezelf omlaag halen? Wie is daarmee gediend? He-le-maal niemand. Het is een slechte gewoonte, net als teveel snoepen of drinken. Glimlach liever naar je spiegelbeeld, complimenteer en bemoedig jezelf. Je hoeft echt niet perfect te zijn om van jezelf te houden. Je bent leuk zat!

3. Ga wat doen!

Van actie krijg je goeie zin. Hup, weg die telefoon, en schrijf die sollicitatiebrief, ga lekker ouderwets met je kleine nichtje naar het zwembad, of bel die vriend op!

Denk minder en doe meer: daar slaap je heerlijk op!

4. Doe zoveel mogelijk wat je wil

Yep, gewoon zoveel mogelijk doen wat jij leuk en belangrijk vindt, daar is helemaal niks mis mee. Het kan niet altijd, maar het is  gewoon een heel goed streven.

Waarom? Omdat je er blij en gelukkig van wordt. Wil je dat? Laat dan niemand jou vertellen dat het om iets anders zou gaan.

5. Geef nooit op

Ik las ooit: succes is niets anders dan één keer vaker opstaan dan je gevallen bent. Vond ik een goeie. Als je iets graag wil, en je benadeelt er niemand mee, geef dan niet op. Zodat alle moeite die je er al in stopte niet voor niks is geweest.

Vraag hulp indien nodig; investeer in je leerproces, ga ervoor.  Maak je er niet druk over dat het moeite kost. En je mag er lekker zolang over doen als het duurt. Des te groter je trots als het uiteindelijk lukt. Bij anderen komt ook niet alles aanwaaien hoor; gun jezelf je eigen battles! 

Fijne zomer!

aleXandra en paul

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  

Acceptatie is belangrijk in elk conflictoplossingsproces.
Maar hoe zit dat dan bij grensoverschrijdend gedrag?
Dat kun je toch niet accepteren?
In deze korte video de denkfout die velen maken als het gaat over acceptatie.

Voorjaar 2001.
Ik zit in het eerste jaar van de opleiding tot biodynamisch lichaamsgericht therepeut en we moeten in tweetallen een oefening doen: elkaar een half uur lang in de ogen te kijken.
Oeh, spannend! 
Elisabeth komt gelijk op me af en vraagt: wil je met mij? 
Zeker!
Na afloop kijkt ze me een beetje raar aan en zegt: 'Waar was jij Alexandra? Ik herkende jou niet.'
'Wat bedoel je?', vroeg ik. 
'Nou, ik durfde die oefening eigenlijk alleen met jou te doen, omdat ik je vertrouw, maar ik moet eerlijk zeggen: ik werd een beetje bang van je. Ik, ja, hoe moet ik het zeggen, ik miste jou! Het was net of je er niet was.'
Ojee! Ik schrik en denk gelijk dat ik het verkeerd heb gedaan. 
'Ik probeerde het neutraal te houden', zeg ik, 'zodat jij jezelf zou zien in mijn ogen.' 
'Ohh...', zegt ze langzaam. 'Dat is dan eigenlijk wel gelukt, want ik ben inderdaad een grote angsthaas...'

We waren er allebei stil van. 
Was dit nou de bedoeling van die oefening?

Bij de nabespreking in de groep ging het er o.a. over dat de ware ontmoeting, zowel met de ander als met jezelf, in het oogcontact zit. In hoe je naar de ander kijkt. Maar dus ook hoe je naar jezelf kijkt: met een liefdevolle blik, of met een kritische?
Tijdens de begeleiding van een client kun je daarmee spelen. 
Een neutrale blik is als een spiegel, en faciliteert dus dat de ander met zichzelf geconfronteerd wordt. 

Anyhow. We kregen de opdracht om onszelf 's morgens in de spiegel bewust liefdevol aan te gaan kijken. En (voor de moedigen onder ons) daarbij hardop te zeggen: 'Hé lieve ... [Alexandra], ik hou van jou!'

Het was niet dat ik niet van mezelf hield, maar jezus, dat was wel ff een brugje over zeg! 
Het voelde echt awkward in het begin. 
Maar wat ben ik blij dat ik door die schroom heen ben gegaan. 
Het is gewoon zo leuk en makkelijk om jezelf liefdevol en bemoedigend en lachend en schalks en wat al niet aan te kijken! En zelfs als je er niet uitziet een vette knipoog te geven!  'Ay, skatje, lets boogie' haha. 

Heerlijk. Ik kan het iedereen aanbevelen. Je voelt je gelijk goed. 
En het werkt heel diep door.

Mijn leven veranderde toen ik bewust van mezelf begon te houden. 
Zelfliefde is de basis van mentale gezondheid.

Daarom hieronder het prachtige gedicht van Charly Chaplin dat hij op zijn 70ste schreef.
Ik zou zeggen: print het uit en leg op je nachtkastje! 
En doe die oefening voor de spiegel!
Lukt het niet? Laat me je helpen.

Fijne dag!
aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  

----

Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn,
dat ik mag leven in harmonie met mijn eigen waarheid
Nu weet ik: dat is authenticiteit.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben
en dat alles gebeurt op precies het juiste moment.
Ik kan dus rustig zijn.
Nu weet ik: dat is zelfvertrouwen.

Toen ik van mezelf begon te houden,
verlangde ik niet langer naar een ander leven
en zag ik dat alles in de wereld om me heen
een uitnodiging is om me te ontwikkelen
Nu weet ik: dat is groei.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik om elke minuut te vullen 
en plannen voor de toekomst te maken
Nu doe ik alleen waar ik blij van word
waar ik van hou en wat mijn hart laat zingen.
Op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik: dat is eenvoud.

Toen ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:
voeding, mensen, spullen, situaties
En alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf
Eerst noemde ik dat egoïsme
Nu weet ik: dat is liefde voor jezelf

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen
als ik plotseling mijn verlangens opdring
zelfs als ik wist dat het niet het goede moment was
en de ander er niet klaar voor was
– zelfs als ík die ander was...
Nu weet ik: dat is respect

Toen ik van mezelf begon te houden
stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen
en sindsdien merk ik steeds vaker
dat niets zwart of wit is
Nu weet ik: dat is bescheidenheid.

Toen ik van mezelf begon te houden
wilde ik niet langer in het verleden leven
en me geen zorgen over de toekomst meer maken
Nu leef ik alleen in het moment
in het hier en nu, waarin alles gebeurt
Nu noem ik dat: zijn

Toen ik van mezelf begon te houden
zag ik in dat mijn gedachten soms met me aan de haal gaan
en me een naar gevoel kunnen geven
Pas toen ik mijn hart begon te laten spreken

werd mijn mind een waardevolle bondgenoot
Nu noem ik dat: wijsheid

Wanneer we van onszelf houden
hoeven we niet langer bang te zijn voor conflicten
met onszelf of met anderen
Zelfs sterren botsen weleens
en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren
Nu weet ik: dat is leven!

Gerelateerde artikelen

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, dec 2018
Blog: Drie voordelen van zelfliefde, sept 2020 

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

‘Zij luístert gewoon niet!’ zegt Tom, tijdens de intake. Zijn ogen staan donker. ‘Eerst wil ze van alles van je weten - over hoe het beter kan – en dan ga ik allerlei dingen uitzoeken - waar ik dus helemaal geen tijd voor heb - en wat doet ze daar dan vervolgens mee?! Niks!' Hij kijkt verbolgen. 'Ik heb dat feestje nou een paar keer meegemaakt en ik ben er verdomme wel klaar mee!’ Tom is een toegewijde hulpverlener in een zorginstelling. Hij is moe en narrig. Hij voelt zich niet serieus genomen door zijn manager.

‘En ik ben echt niet de enige die dat denkt!' vervolgt hij. 'Collega’s hoor ik er ook over. Je deelt je inzichten, het lijkt alsof ze je begrijpt, maar uiteindelijk beslist ze heel anders! Alsof het gesprek dat je had nooit plaatsvond! Buitengewoon ergerlijk.’

‘Zou ze misschien met meer partijen en meningen te maken kunnen hebben?’ vraag ik.
‘Tja, dat zal best’, zegt hij grimmig.
Ik laat het even stil worden.
Als ik zie dat hij wat ontspant vraag ik: ‘Hoe verklaar jij haar gedrag dan Tom?’

‘Niet’, verzucht hij uiteindelijk heel eerlijk. ‘Ik heb geeneens tijd om aan me kont te krabben, laat staan me in haar te verplaatsen... Dusuhhh… tja, daar zit wat in…En het is natuurlijk ook geen democratie, de werkvloer…Zij is inderdaad de baas en mag beslissen... Maar het voelt gewoon zo vervelend!’

‘Snap ik. Als iemand je het gevoel geeft jouw mening belangrijk te vinden, en het uiteindelijke besluit pakt heel anders uit, dan is dat een bevreemdende ervaring. Maar wat je vertelt klinkt mij een beetje in de oren alsof jouw manager wel goed luistert, maar misschien niet zo transparant is over hoe ze tot een bepaalde beslissing komt. Zou dat kunnen?’
Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Hmm’, zegt hij langzaam: ‘Kan ja...’
Er gloort iets van opluchting in zijn ogen.

‘Hoe bekend is het gevoel niet serieus te worden genomen voor jou?’
‘Poeh, heb je even? Dat is the story of my life’, verzucht hij. ‘Mijn vader was enorm kritisch. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik dom was, meneer de succesvolle ondernemer', zegt hij smalend. ‘En mijn moeder praatte ‘m altijd naar de mond. Onuitstaanbaar! Alsof wij kinderen er niet toe deden.’
‘Het klinkt alsof daar nog veel pijn zit, klopt dat?’
‘Hmm’, zegt hij. ‘I guess so... Maar dat is allemaal voorbij. Ik heb geen zin in therapie.’

‘Hoeft ook niet’, zeg ik. ‘Het is alleen zo dat conflicten ons soms laten zien welke wonden er nog open liggen. Ze zijn dan rijp om geheeld te worden. Blijkbaar is het jouw tijd nu. Als je met mij in zee gaat, dan gaan we inderdaad aan de slag met het conflict met je manager, maar we gaan ook de wond die eraan ten grondslag dichtschroeien. En ik reik jou een tool aan, om het helingsproces daarna zélf nog te versnellen.’
‘Oh, nou, als dat kan', zegt hij nu opgewekt. ‘Twee vliegen in een klap dus: sounds good to me!’

© aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

Terwijl ik ’s ochtends vroeg rustig zit te mediteren hoor ik luid geroep in onze openbare beheertuin. ‘Láfaard, láfaard, láfaard’, klinkt het. Het gaat maar door, wel 5 minuten lang, of misschien nog wel langer. Het klinkt melodieus, als een vogel, die zijn eigen lied zingt. De hele buurt moet het blijkbaar horen. Na een poosje loop toch maar even naar het raam en zie dat het buurvrouw Anna is, ‘de opper’ van onze beheertuin. Ojee, zou ze doorgedraaid zijn? Ik besluit toch maar even naar beneden te lopen.

Het blijkt om een burenruzie te gaan. Het geroep is haar verweer tegen Kees, een buurman die iets verderop woont en die haar verantwoordelijk stelt voor het hek dat de gemeente om onze buurttuin plaatste en de aanleg van een watertuin in de aangrenzende gracht, om massaal zwemmen tegen te gaan. Dit gaf met mooi weer nl veel overlast in de buurt. Dit besluit werd in overleg met de direct omwonenden genomen. Kees woont iets verderop, en vindt het onzin. Hij ziet de maatregelen als vrijheidsbeperkend. Hij wil 's nachts de tuin in kunnen. En Anna is volgens hem ‘de aanstichter' hiervan en 'een trut die meent alles te kunnen bepalen in de buurt’.

Als ik erbij kom gaan ze nog ff door met gemene dingen tegen elkaar roepen, maar al gauw trekt Anna zich terug. En legt Kees me omstandig uit waarom hij tegen die maatregelen is. Al gauw wordt duidelijk dat de discussie weliswaar over de tuin gaat, maar dat de wérkelijke pijn elders ligt. Namelijk bij Kees' echtgenote, die vroeger ook actief was in de tuin, maar zich terugtrok. Omdat ze zich buitengesloten voelde door o.a. Anna.

Hmmm… Ik herken wel iets in zijn verhaal. Anna is een lieve, goede vrouw, maar kan nogal normatief en bepalend zijn waar het de buurttuin betreft. Het kostte ook mij in het verleden energie om hier mijn weg van vrede en vrijheid in te vinden.   

Buitengesloten voelen. Thuisgekomen mijmer ik nog wat over na. Ik weet hoe erg dat erin hakt bij mensen. Met behulp van hersenscans werd ooit aangetoond dat het de ergste psychische pijn is die er is, vergelijkbaar met de amputatie van een arm of been. Ik begrijp nu beter hoe het zo kon escaleren.

‘Tringgg.’ Anna, om haar verhaal te doen (‘Ik dacht, je wil vast weten of het goed met me gaat.’). Ik luister en begrijp haar frustratie; het was immers niet alleen haar idee, die maatregelen. Maar als ik opmerk dat de ruzie waarschijnlijk minder over de maatregelen, en meer over onderliggende pijn over buitensluiting gaat, wil ze daar niks over horen. ‘Jeetje Alexandra, hij intimideert mij, dat kán toch gewoon niet?! Met hem hoef je echt geen medelijden te hebben hoor! En met zijn vrouw ook niet. Waar bemoeien ze zich mee? Zij doet al jaren niks in de tuin!’ Tja, hoe zou dat komen?, denk ik bij mezelf en zeg ‘Nou, dat heb ik ook niet, medelijden met Kees, maar ook niet echt met jou. Want ook ik voel me wel eens meer gedoogd, dan welkom en gewaardeerd als medebeheerder. Als je wil dat het gezeur ophoudt, zou je eens kunnen kijken naar hoe je je tot mensen verhoudt, waar het gaat om de tuin.’  

Wat is mijn punt hier.
Niet dat ik het hier per se bij het juiste eind heb. 
Wel dat mensen vaak pas ruzie gaan maken over ‘verschillen van mening’ als ze uit verbinding zijn met elkaar.
Binnen een goede relatie zijn verschillen van mening nooit lang een punt.
Zolang we de ander belangrijk vinden, vinden we meestal wel een uitweg.
Een goede relatie is dan ook niet zozeer een relatie waarin je het altijd met elkaar eens bent, maar een relatie waarin je het met elkaar eens kunt worden.
Een goede relatie kan verschillen overbruggen.
Een goede relatie is een relatie waarin met elkaar gesproken en naar elkaar geluisterd wordt, en waarin men behalve andermans mening, ook andermans gevoel belangrijk vindt.
Tuurlijk is omgaan met verschillen ook in goede relaties best 'een dingetje'.
Maar echt lastig wordt het omgaan met verschillen pas, wanneer we uit verbinding zijn.
Bijvoorbeeld doordat we ons gekwetst voelden door de ander, maar die kwetsuur niet deelden.
Omdat dit te kwetsbaar voelde.
Wanneer we om de werkelijke pijn heen draaien, gaan we struikelen en zaniken over details.
Waardoor de relatie nog verder uit balans raakt.
En we in een negatieve spiraal met elkaar belanden.

Hoe keer je dit om?
Door altijd eerst goed naar binnen te kijken, alvorens het gesprek aan te gaan.
En na te gaan wat mogelijk ons eigen aandeel in het probleem is.
Waarom deden we wat we deden? Waarom zeiden we wat we zeiden? Waar gaat het ons ten diepste om? En wat willen we eigenlijk? Probeer er ook achter te komen welk innerlijk conflict ons parten speelt in de situatie. Zodra we die puzzel opgelost hebben voor onszelf, is het vele malen makkelijker om het gesprek met de ander aan te gaan met een waarachtige, positieve intentie.
Want ja, dat is nog altijd de voorwaarde om er aan uit te komen met elkaar!

aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths', dat bomvol  staat met waardevolle info, en ontvang mijn blogs in je mail

🅼🅾🆃 in je gezin, familie, of team? 🦋
En komt men zich bij jou beklagen?
Vermoeiend, niet? 

Alsof jij daar allemaal tijd voor hebt.
Alsof je daar zin in hebt!
Alsof jij iets aan die situatie kunt veranderen!! 

Precies. Dat kan jij niet. 
Die ander zal zélf iets moeten ondernemen, niet jij. 

En dus is het beter dat je die ander niet gaat pamperen. 
Pamperen? 
Ja, pamperen.
Dat is wat heel veel (goedbedoelende) mensen doen. 
Waardoor die ander zijn probleem niet gaat oplossen.  

Zo van: 'Ohhh, ahhh, wat errug!! Dat kan echt niet. Herkenbaar! Jezus, wat een eikel/zijkwijf zeg. Dat komt nooit meer goed lijkt me. Afplakken die handel. Ga toch weg bij die vent / organisatie. Zal ik eens langs gaan en haar de wacht aanzeggen / hem op zijn bek slaan?' Und so weiter. 
Dat vindt die klager wel fijn om te horen. 
Maar daar help je hem of haar dus niet mee. 
Ja, verder de narigheid in. 

'Ja maar, je wil die ander toch ook steunen?!'
Zeker. Steunen is goed. 

Maar het is wel zaak balans te houden tussen steun geven enerzijds, en vrij blijven anderzijds. 
Want niemand heeft er iets aan, als jij het conflict ingezogen wordt.
Dan wordt het alleen maar groter, in plaats van kleiner.  
Dus wel luisteren, maar je niet voor het karretje van de klager laten spannen. 
Of je ertegenaan gaan bemoeien. 
Conflict kan beter daar blijven waar het ligt.

En dat is dus niet bij jou in dit geval, maar bij de klager zelf. 

Maar de vraag is wellicht... wat dan? Of, hoe dan? 
Wil je het echt weten? 
Okay, daar gaan we dan:

7 vragen om het gesprek in een constructief vaarwater te brengen

Met onderstaande 7 vragen hou jij jezelf vrij van stress die bij de ander hoort en word je al een aardige huis-tuin-en keuken conflictcoach! 😉

1. Wat is er precies gezegd, gedaan of gebeurd? 
Always check the facts! Dit werkt grondend en zuivert een hoop overbodig drama uit. 🕵️‍♀️
2. Wat dacht jij toen? 
Niet oordelen! Dat wil zeggen: ga er niet op in! Laat die ander denken wat hij zelf wil, al is het nog zulke onzin in jouw ogen. Het gaat niet om jou en wat jij ervan vindt. (En als die ander dat wil weten zeg je: het gaat niet om wat ik denk, maar om wat jij denkt.) Je wil de achterliggende motivatie begrijpen, toch? 🤔
3, Hoe heeft het jou geraakt? 
Toon je menselijkheid en empathie. 💖
4. Welke gevolgen heeft het? 
Check de impact voor de klager zelf, de omgeving: het gezin, de familie, het team, het werk zelf,  👀
5. Wat is jouw eigen aandeel in de situatie? 
Faciliteer zelfreflectie: Wat deed  jij dan, of liet je achterwege waardoor het zo liep als het liep? 🔄
6. Wat is er nodig om de situatie te verbeteren? 
Verleg de focus nu pas naar herstel en oplossing. 🚀
7. Wat zou jij zelf kunnen doen (of laten) om dit te laten gebeuren?
Mobiliseer de eigen verantwoordelijkheid! 🗝️

Nou, en als dat niet werkt, dan is er grover geschut nodig. Stuur maar door naar mij dan:)
Of.... leer zelf transformatieve conflictcoachingtechnieken toepassen! Daarmee kun je mensen met ernstig conflict helpen (ernstig) dit in goede banen te leiden en te benutten voor groei, heling en verbinding. Eind mrt '24 kun je gratis kennismaken.

© aleXandra 

Moeite met nee zeggen? Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail